nbanbanbanbanbanb只有慕迟曜十分淡定的拿出了手机，拨通了慕以言的电话。

anbanbanbanbanbanb

anbanbanbanbanbanbanbanb意料之中的，没接。

anbanbanbanbanbanb

anbanbanbanbanbanbanbanb很好。

anbanbanbanbanbanb

anbanbanbanbanbanbanbanb慕迟曜又拨通了慕念安的电话。

anbanbanbanbanbanb

anbanbanbanbanbanbanbanb响了很久，就在快要结束响铃的时候，接通了“喂，爸”

anbanbanbanbanbanb

anbanbanbanbanbanbanbanb“在哪”慕迟曜言简意赅的问道。

anbanbanbanbanbanb

anbanbanbanbanbanbanbanb慕念安看了看身边正在开车的男人，再看了看面前平坦的路，诚实的回答“我也不知道，我在哪里。”

anbanbanbanbanbanb

anbanbanbanbanbanbanbanb“你和以言在一起”

anbanbanbanbanbanb

anbanbanbanbanbanbanbanb“嗯，他在开车。”

anbanbanbanbanbanb

anbanbanbanbanbanbanbanb慕迟曜没有多问“好，我知道了。”

anbanbanbanbanbanb

anbanbanbanbanbanbanbanb就在慕念安很紧张的时候，电话挂断了。

anbanbanbanbanbanb

anbanbanbanbanbanbanbanb嗯挂了

anbanbanbanbanbanb

anbanbanbanbanbanbanbanb爸爸就这样挂了

anbanbanbanbanbanb

anbanbanbanbanbanbanbanb慕迟曜望着众人，说道“行了，打道回府吧。”

anbanbanbanbanbanb

anbanbanbanbanbanbanbanb“”

anbanbanbanbanbanb

anbanbanbanbanbanbanbanb“出院的那位，并不希望看见我们。”

anbanbanbanbanbanb

anbanbanbanbanbanbanbanb“”

anbanbanbanbanbanb

anbanbanbanbanbanbanbanb而慕念安看着手机屏幕，还有些懵。

anbanbanbanbanbanb

anbanbanbanbanbanbanbanb而慕以言一副早有预料的表情“咱爸是一只相当资深的老狐狸。”

anbanbanbanbanbanb

anbanbanbanbanbanbanbanb“可是，他知道什么了我都什么不知道啊”

anbanbanbanbanbanb

anbanbanbanbanbanbanbanb慕以言只是笑，从方向盘上腾出一只手来，紧紧的握住，放在唇边吻了吻。

anbanbanbanbanbanb

anbanbanbanbanbanbanbanb“到了你就知道了。”

anbanbanbanbanbanb

anbanbanbanbanbanbanbanb车子七拐八拐，最终在教堂面前的小胡同里，停了下来。

anbanbanbanbanbanb

anbanbanbanbanbanbanbanb慕念安从来不知道，还有一处这样清净美丽的地方

anbanbanbanbanbanb

anbanbanbanbanbanbanbanb“你带我来教堂”

anbanbanbanbanbanb

anbanbanbanbanbanbanbanb“嗯。”

anbanbanbanbanbanb

anbanbanbanbanbanbanbanb教堂是祈祷作祷告的地方，也是见证无数爱情的地方。

anbanbanbanbanbanb

anbanbanba